اکثریت قریب به اتفاق شیشه ضد گلوله شیراز امروزه علاوه بر شیشه‌های چند لایه، با فولاد سکوریت شده و یا پلی‌کربنات‌ها ساخته می‌شوند، اما زمانی فقط با شیشه‌های چند لایه ساخته می‌شدند.
اولین شیشه جلوی ضد گلوله در سال 1939 توسط شرکت سوئدی Bofors ساخته شد. آنها از شکل ساده ای از شیشه چند لایه استفاده کردند. کاملاً موفق بود، بنابراین Bofors شروع به ساخت شیشه جلو برای وسایل نقلیه نظامی کرد، که منجر به مسئله جلیقه‌های زرهی ضد گلوله در پشت صندلی راننده و سرنشین شد.
در سال 1942 اولین استفاده شناخته شده از شیشه لایه ای که می توانست در برابر ضرب و شتم مقاومت کند، مشاهده شد. این نوع شیشه ضد گلوله شیراز با ضخامت‌های متفاوتی از 0.1 میلی‌متر تا 0.15 میلی‌متر تولید می‌شوند.
تنها در سال 1953 بود که تولیدکننده شیشه ای مستقر در بریتانیا، Pilkington، شیشه های چند لایه را ساخت که از پلی وینیل بوتیرال، پلاستیک و اکریلیک کشیده که در اثر دمای بالا سخت شده بود، استفاده می کرد. ماده جدید آرمکس نام داشت و اولین ماده در نوع خود بود که به طور خاص برای استفاده ضد گلوله ساخته شد.
آرمکس به طور گسترده در دهه 1960 و 1970 به عنوان یک محصول ضد گلوله با کاربردهای متعدد مورد استفاده قرار گرفت. این کاربردها شامل همه چیز از پنجره های روی ماشین ها گرفته تا ایستگاه های پلیس، بانک ها، مشاغل و سایر ساختمان های دولتی می شد.
شرکت آمریکایی Plexxglas سعی کرد شیشه ضد گلوله پلی کربنات خود را به بازار عرضه کند، اما تا دهه 1990 به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفت.
شیشه ضد گلوله شیراز فقط گلوله را متوقف نمی کند. همچنین هر چیز دیگری را متوقف می کند. حفاظت از آن از فیزیک ساده ناشی می شود که نحوه تغییر شکل مواد را در هنگام اصابت گلوله به آنها دیکته می کند.
هنگامی که پرتابه به ماده ای با مقاومت کافی برخورد می کند، به نوعی به ماده فشار می آورد. بسته به اینکه این مقاومت چقدر سخت است و نیروی پرتابه از چه جهتی وارد می شود، نیرو می تواند از تکانه اولیه خود اضافه یا کم کند.
