در دهه 1960، جامعه شیفته ایده پیشرفت لباس یکسره مجلسی شد. جوانان با درآمد قابل تصرف، آیین جدید را پذیرفتند و به مصرف کنندگان مشتاق روندهای سرگرم کننده، غیررسمی و به سرعت در حال تغییر تبدیل شدند. این میل به تازگی یکی از بیهوده ترین شیفتگی های مد دهه را به وجود آورد.
این لباس‌های شیفت دوبعدی که بیان کامل بی‌ثباتی مد بودند، ارزان و «یکبار مصرف» بودند برای پوشیدن فقط یک یا دو بار طراحی شده بودند و وسیله‌ای ایده‌آل برای چاپ‌های پررنگ و گرافیکی بودند که در طول دهه بسیار محبوب شده بودند.
اختراع مد کاغذی تولید انبوه به شرکت آمریکایی اسکات پیپر نسبت داده می شود که دستمال توالت، دستمال مرطوب بچه و سایر محصولات بهداشتی تولید می کرد. در سال 1966 اسکات پیپر یک لباس یکبار مصرف ساده از “Dura-Weave” تولید کرد، ماده ای سلولزی که قبلاً برای تولید لباس های کاهش دهنده لباس های شسته شده برای کارگران بیمارستان استفاده می شد.
این لباس، که در دو الگو چاپ شده بود یکی تک رنگ و به طرز چشمگیر Op Art، دیگری به رنگ قرمز رنگ در نظر گرفته شده بود که یک محصول «تیزر» کوتاه مدت باشد، تبلیغی برای مجموعه جدید ظروف دور ریختنی این شرکت.
شما می توانید با ارسال تنها 1.25 دلار به اسکات، یکی از لباس های پست را به همراه کوپن های مربوط به مجموعه ظروف غذاخوری دریافت کنید. آنها با بیش از نیم میلیون سفارش در کمتر از یک سال، شگفتی ساز شدند.
پتانسیل عظیم “لباس تبلیغاتی” به زودی توسط سایر شرکت ها و شرکت ها، مانند “سوپر لباس” 1967 مورد استفاده قرار گرفت. این تبلیغات پوشیدنی که با ردیف‌هایی از قوطی‌های یکسان سوپ کمپل چاپ شده بود، برداشتی بدبینانه از نقاشی نمادین وارهول بود که پنج سال قبل یک غذای خانگی را به هنر مفهومی تبدیل کرده بود. قدرت لباس دور ریختنی به عنوان وسیله ای برای چاپ های پررنگ نیز برای اهداف سیاسی به کار گرفته شد.
